sea creatures

Het zijn de kleine dingen die het leven vaak zo mooi maken. Dinsdag. Operatie dag. Genoeg dokters ik neem de middag vrij. Enkele dagen geleden heb ik mijn bank naar de veranda gesleept en terwijl ik op de bank lig voelt mijn lichaam zo moe dat ik me bijna ziek voel. Niet op willen staan. Geen zin om het dorp in te lopen voor de nodige boodschappen omdat mijn koelkast leeg is. Gelukkig weet het dorp mij te vinden. Dames met de schalen fruit, groente en eieren op het hoofd. Binnen de kortste keren heb ik mijn ommelet met een tomaatje en uitje en een lekkere fruitsalade toe bij elkaar gekocht, en hoef ik de bank slechts te verlaten voor een kwartiertje in de keuken. Pff.. mooi.

Maar het zijn de grote dingen die het leven een aparte wending geeft.. Zoals eerder verteld worden mensen aangemeld met een korte "history". In enkele woorden het probleem van de patient.

"attacked by sea-creature"

De uitgebreide history was dat een hippo (nijlpaard) schade had aangericht in het dorp. Mensen boos. Omliggende sorpen werden opgejut om mee te helpen met het zoeken en doden van de hippo. Met zoals men zegt uncountable aantal mensen werd de hippo gezocht en gevonden. Alleen het doden van de hippo was moeilijker, en de rollen werden tijdelijk omgekeerd.

Een toeschouwer van het spectacle werd gegrepen door de hippo. Met zijn borstkas tussen de kiezen van een nijlpaard. De menigte door het dolle heen. Schieten op de nijlpaard met een hagelgeweer wat maar weinig tot geen schade aan de nijlpaard toebracht. Wat daarna gebeurde weten alleen de mensen die daar waren, want in veel detail willen ze het niet vertellen. "the crowd went crazy..." touwen, messen. Kalasnikofz. En de hippo was dood.

Man uit de kaak gehaald. Beest in stukken. Het hoofd en een poot naar de chief als soort troffee denk ik. De rest verdeeld onder de mensen.

En in het ziekenhuis zie je dan een thorax met meerdere tand afdrukken in borstkas. Een Xthorax met onderhuids lucht, mult. mult multiple ribbreuken, pneumothorax everything. En in het OK complex worden verschijdene kleine kogels uit een schedel geraakt van een vrouw die te dicht bij de hippo stond ten tijde van schieten. Gekke wereld.

Beide patienten maken het goed.




Mijn huisje 400 m. van het ziekenhuis, klein pad leidt je er naar toe. In de avond verzamelen zich allemaal kikkers op het pad (geen idee waarom). Grote kikkers die elke kant op kan springen als je langsloopt. Normaal draag ik voornamelijk broeken, terwijl eigenlijk een soort regel is om rokken te dragen. Als missionairies moet je je aanpassen aan de gemeenschap om je boodschap beter te kunnen brengen, dus mogen door de dames alleen rokken gedragen worden. Dat we ondertussen in grotere huizen leven, op een eigen terrein met warm water voorzieningen, wasmachines enz.. maakt hierbij schijnbaar niet uit. Ik klaag niet maar vind het scheef. Ik ben geen missionaires maar ik werk wel in een missionairy ziekenhuis. Dus.. rokken. Van dag 1 heb ik me hier een beetje tegen verzet met officieel excuus de muggen, onofficieel haat ik rokken. Maar mijn broeken hebben ze nooit iets van gezegd en wordt geaccepteerd. Voordeel is dat tijdens de nachtelijke wandelingen van en naar het ziekenhuis het minder schrikken is als die grote kikkers tegen je benen aan springen. Echter. Deze week bestaat het ziekenhuis 50 jaar. Groot feest. Veel mensen. Heel veel mensen. Zo ook alle missionairies uit de omliggende landen en veel overgevlogen vanuit Amerika. Nooit gedacht dat het internationaal mission board zo een netwerk was. Iedereen kent elkaar, iedereen heeft wel een soort mission werk gedaan, en trots vertellen sommige dat ze MK zijn (Misisonaires Kid). Voor mij erg wennen allemaal. Veel amerikanen, heel veel geloof, veel verhalen over credietcrisis en heel veel amerikaans eten. Ze denken dat ze hier verhongeren dus nemen allerlei soorten muesli bars mee, gedroogd meat (jerky), spam (sort of dogfood). Hier merken ze dat er eigenlijk best veel eten is, en laten al hun leftovers voor ons.. nooit gedacht dat ik een deel van de amerikaanse keuken hier zou proeven. En naast al dit ameikaans eten ook heel veel rokken. Ik dus ook. ik doe mee aan de poppenkast en accepteer de kikkers voor een week, ten slotte kan ik thuiskomen en een warme douche nemen. Ja..gekke wereld. Gelukkig zijn daar een paar meer laid back Canadezen om iets balans te brengen!


En naast de kikkers op de grond is daar de welbekende afrikaanse hemel die fascinerend blijft. Naar huis lopen van een dienst. Mooi moment van de dag. De hemel is of gevuld met felle sterren of er een geheimzinnig sprookjesachtig uiterlijk van de omgeving onder de (bijna) volle maan. Beide indrukwekkend, maar de maan heeft mijn voorkeur, zonder zaklamp naar huis.

blije momenten :) helemaal als het een rustige dienst blijft.. :)

ps: de anniversary, big thing met een officiele journaliste en fotograaf. Over een week of twee dus eindelijk wat foto's. Niet door mij genomen, kans op kwaliteit!