" is there a doctor in the plane?"

Oh oh..

Ineens begint het laatste onofficiele co-schap iets eerder dan verwacht, en met zeer beperkte middelen.

In een klein vliegtuig ergens boven het meest zanderige, warmste en zonnigste deel van de wereld, net tussen Casablanca en Accra in, ineens... in zeer gebrekkig, arabische engels.

ding dong "please if there is a doctor in the plane please contact one of the stewards"

Hmm. het bleef angstvallig stil in het vliegtuig. Ik hield me slapende, maar keek stiekem door mijn wimpers naar voren. Het gangpad bleef leeg. Minuten lang, iedereen stil op zijn plek. Als er dokters waren, dan kwamen ze daar nu in ieder geval niet voor uit.

hmm.. ok.

Met de indekkende woorden van "eindejaars gnk student" werd ik bij gebrek aan beter geaccepteerd. Koorts, uit NewYork city. Toevallig zat hij ook nog eens naast een man die van het new yorkse leven in zijn volle breedte (twee stoelen breed en ongeveer 180 kilo) heeft genoten. Hangend over een zeer massieve ghanees probeer ik het verhaal uit de rillende man duidelijk te krijgen. Het lichamelijk onderzoek beperkt zich tot een hand op het voorhoofd, pols gevoeld en nekstijfheid. Naar omstandigheden zag het er voor deze man goed uit, en met woorden als "paracetamol" en "beterschap" werd de casus afgedaan als een bovenste luchtweg infectie. Bij verandering moet hij het melden. Schijnbaar de crew onder de indruk, en de piloot wilde me toch wel even zien. Dus zit je daar ineens in de cockpit! wow! nou ja, het idee was eigenlijk mooier dan het er zijn zelf. Kleine ruimte indrukkenwekkend aantal knopjes, maar wel uren lang turen in de donkere hemel, zonder actie. Volgens mij halen piloten de meeste roem tussen de vluchten door op de grond, lopend voor alle vrouwelijke stewards met hun rollende trollies. Maar das een ander verhaal..

De rest van de reis vliegen alle scenario's door je hoofd wat er met de 'patient' kan gebeuren en hoe dit op te lossen, waarbij het ergste doemscenario overigens over zijn zeer obese buurman ging. Het bleef rustig. Pff..

Nu veilig in Accra, waar de teleurstelling in mezelf misschien wel het meest schokkend is. Blijkt dat ik ongemerkt zo gewend ben aan de luxe thuis.. dat het meer wennen is dan alle eerdere reizen naar Ghana. Komt wel en ondertussen voel ik weer optimaal de goeie sfeer op straat en tussen de mensen. Mooi volk