bla bla bla

Gewoon wat er tot nu toe allemaal een beetje gebeurd is, meer voor familie etc..


... terug in Tamale. de stad die ik enkele jaren geleden met verdriet heb verlaten. Heel raar om terug te zijn. Het leven gaat sneller, meer scooters, meer mooie auto's en het lijkt er op dat de meeste ghanezen meer accesoires hebben op hun mobiel dan ik. Vroeger werd er alleen maar (zeer) regelmatig geflasht met de mobieltjes Dit houdt in om als teken van liefde of het feit dat je aan iemand denkt gewoon even de telefoon bij de ander over laat gaan. Dit leidde echter tot grote frustraties bij mensen die gewoon aan het werk waren en mensen die de hele dag de tijd hadden om af en toe even bij iemand de telefoon over te laten gaan. Opnemen mag natuurlijk niet, dat kostte units die de meeste niet hadden. maar opnemen was wel uiteindelijk de remedie om dat flashen te stoppen.

A fijn. Zij hebben dus mooiere mobieltjes, en er kan ook mee gebeld worden. Veel witte in Tamale (vakantietijd, dus veel vrijlligers worden opgezocht door familie/vriendjes) wat nog geen nadelige gevolgen lijkt te hebben op de houding van de Ghanezen. Mooi zo. Zo pikt iedereen een graantje mee in een mooi land.

Maar Tamale is ook een stad waar Rukaya is overleden. Het begin bestond dus voornamelijk uit het feit dat zij er niet was. Begraafplek. En natuurlijk haar achtergebleven zoontje die goed verzorgd wordt door een vriendin en vader. Het jochie ziet er goed uit! Foto's volgen uiteraard. Blijft raar een Tamale zonder Rukaya. Het voelt alsof ze elk moment voor je neus kan staan met haar blije hoofd.

Toen kwam er de dag dat ik en niet meer in het guesthouse kon blijven, en dat ik pas 5 augustus welkom was in Nalerigu, wat betekende nog ongeveer 2 weken hier, zonder doel.

Nou, en dan ben je ineens ongewild heel erg Ghanees. 2 weken de tijd niks te doen. niks om handen (Roel, ik moest aan je denken!). Het feit dat ik niks te doen had maakte me onverwacht onwijs gestressd! Nou, en de mooie wending is, dat ik aan de slag kon bij de Bonedoctor (orthopeed nl) in Tamale. Een in Duitsland opgeleide dr. die mij echt als co-assistent ziet, en ik moet alle patienten eerst zien, of samen met hem zien, doe maar het lichamelijk onderzoek, wat zie ik op de foto en wat zou je doen.. etc.. Supergaaf... zwemmen! en vooral leerzaam! Daarna legt hij alles, met sobotta en al (Red: universeel anatomieboek) uit en daarna vertelt hij het op een andere toon naar de patienten toe. Wat een fijne man! en hij opereert zelf, ik een kleine OK. Ik mag meekijken, soms meedoen!

ruim een week hier. Voelt als een maand. Al veel gezien. Begin veel beter te wennen en weer van het leventje te houden. al is het op een andere manier dan enkele jaren terug. Je blijft een outsider en dat valt me zwaarder dan eerst. evenals het missen van thuis...

His, ik lag echt in een deuk bij zo'n eiertentje.. aan wie kan je dan zoiets uit leggen.. (muhawwwaaaa)