geen schaamte
Door: Femica
Blijf op de hoogte en volg Femke
20 November 2008 | Ghana, Nalerigu
Een balans bericht in een deprimerende brei van woorden. (Mijn excuses daarvoor)
Voor een balans bericht moet je soms even het ziekenhuis terrein af. Een middelbare school, vol met gezonde tieners. Blijheid overal. Intens leven als het soms zo kort kan zijn. Vanavond ontgroening voor de eerste jaars. Waar wij, vnl in Leiden helaas, ontgroening vaak gelijkstellen aan vernedering, is ontgroening hier iets waar je trots op mag zijn.
Hordes meiden en jongens, allemaal in het gezicht gepoederd met babypoeder vormen ze een grote angstaanjagende groep. De meiden dragen slechts een doek en hebben een kussen op de rug gebonden alsof ze een kind dragen. De jongens dragen blouse en broek met daarover een onderbroek. Ze zien er stuk voor stuk belachelijk ontgroenerig uit, maar stralende hoofden. Allemaal. Slaand op blikken of ijzers die ze bij zich hebben, luid zingend. Blije koppies. Mooi te zien. Om een klein podium zitten 1300 leerlingen. Muziek gaat aan en het is wachten tot een voorlichtings toneelstuk over HIV begint. Muziek dus aan, en een podium. Waar het in Nederland veel alcohol en tijd kost om dat podium vol te krijgen, staan de jongens hier te springen. Niemand vind het erg om in de kijker te staan, op wat voor manier dan ook. Al snel is een jongen met een witgepoederd gezicht zijn breakdance kunsten (solair) aan het presenteren aan deze ruim 1000 jongeren. Misschien kan je beter zeggen dat hij zijn kunsten aan het oefenen was. Bij zijn 'coole' kop-stand viel hij om op zijn zij, onder luid gejuich van de toeschouwers. De artiest oefende gewoon door, probeerde een paar moves en viel bij de volgende kopstand weer net zo hard om. Onder luid gejuich en gelach droop hij af maar met een opgeheven hoofd en een witte glimlach. Waarom zorgen maken. Toch gewoon lol hebben. Ook al kijken 1000 potentieel toekomstige vrienden toe.
Afrikanen op hun mooist.
Dan schiet een jongen me aan. Ik was schijnbaar zijn dokter geweest. Voor zijn eczeem. Dokter wat kan ik daar nu toch aan doen? Nee jongen. Morgen mag je terugkomen. Dan ben je de eerste... of niet.
Voor een balans bericht moet je soms even het ziekenhuis terrein af. Een middelbare school, vol met gezonde tieners. Blijheid overal. Intens leven als het soms zo kort kan zijn. Vanavond ontgroening voor de eerste jaars. Waar wij, vnl in Leiden helaas, ontgroening vaak gelijkstellen aan vernedering, is ontgroening hier iets waar je trots op mag zijn.
Hordes meiden en jongens, allemaal in het gezicht gepoederd met babypoeder vormen ze een grote angstaanjagende groep. De meiden dragen slechts een doek en hebben een kussen op de rug gebonden alsof ze een kind dragen. De jongens dragen blouse en broek met daarover een onderbroek. Ze zien er stuk voor stuk belachelijk ontgroenerig uit, maar stralende hoofden. Allemaal. Slaand op blikken of ijzers die ze bij zich hebben, luid zingend. Blije koppies. Mooi te zien. Om een klein podium zitten 1300 leerlingen. Muziek gaat aan en het is wachten tot een voorlichtings toneelstuk over HIV begint. Muziek dus aan, en een podium. Waar het in Nederland veel alcohol en tijd kost om dat podium vol te krijgen, staan de jongens hier te springen. Niemand vind het erg om in de kijker te staan, op wat voor manier dan ook. Al snel is een jongen met een witgepoederd gezicht zijn breakdance kunsten (solair) aan het presenteren aan deze ruim 1000 jongeren. Misschien kan je beter zeggen dat hij zijn kunsten aan het oefenen was. Bij zijn 'coole' kop-stand viel hij om op zijn zij, onder luid gejuich van de toeschouwers. De artiest oefende gewoon door, probeerde een paar moves en viel bij de volgende kopstand weer net zo hard om. Onder luid gejuich en gelach droop hij af maar met een opgeheven hoofd en een witte glimlach. Waarom zorgen maken. Toch gewoon lol hebben. Ook al kijken 1000 potentieel toekomstige vrienden toe.
Afrikanen op hun mooist.
Dan schiet een jongen me aan. Ik was schijnbaar zijn dokter geweest. Voor zijn eczeem. Dokter wat kan ik daar nu toch aan doen? Nee jongen. Morgen mag je terugkomen. Dan ben je de eerste... of niet.
-
21 November 2008 - 07:10
Nienke:
Wauw, en dan weet je weer waarom je zoveel van Afrika houdt!! -
21 November 2008 - 08:13
Sas:
He fem, toch wel fijn dat er ook mooie dingen in het leven zijn! -
21 November 2008 - 12:39
Annemarie:
Hey Femke!
Wat leuk om ook zo'n bericht te lezen! Ook erg fijn voor jou lijkt mij om ook de mooie kanten van Ghana te zien te krijgen! And again: mooi beschreven! Ik zie het helemaal voor me!
Liefs Annemarie -
21 November 2008 - 17:04
Hiske:
tja als je al zo naakt voor elkaar staat dan heeft het weinig zin je nog te schamen voor je kunsten!!! (of was het een langere doek dan ik in mijn hoofd heb bij de dames??) -
21 November 2008 - 22:06
Mama:
HEERLIJK zo'n bericht. Wat een spontaniteit nog, konden wij er maar een klein stukje van toepassen. nog even Fem, dan mag je alles persoonlijk vertellen,
dikke knuffel!!!! -
22 November 2008 - 07:01
Sam:
Ik heb veel gezien, maar je! Niet alleen gezien hebt maar je beschrijf het ook prachtig. Leuk van je te horen, Fem. Je bekende van je stage... -
23 November 2008 - 09:33
AvL:
:)
Geluk. Gelukkig.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
