vervoerspijn en katers

De verwachte kater.

Na een week van lieve verjaardagsberichten van thuis, na heerlijke herkenning van de bekende smaak van douwe egberts koffie en c1000 pindakaas, na met mijn vader aan de ontbijttafel te zitten, na een indrukwekkend heksenkamp en mooie wandeling in de omgeving... pa, super dat je er was!

.. maar toen de verwachte kater.

Terug aan het werk. Doei papa. Doei Pam (med. student) en een zorg extra. Het is over 2 dagen ook 'Doei dr. Faile'. Geen chirurg meer, en nog maar 2 dokters en een medische student voor het ziekenhuis met 100 pt. Het niet alleen de enige chirurg die voor enkele weken het pand verlaat, nee hij is de laatste persoon voor zoveel vragen als je er zelf niet meer uit komt en boeken geen soelaas bieden in dit diagnostisch arme ziekenhuis. Het maakt me zenuwachtig. Ik loop de rondes als altijd. Een aantal mogelijk chrirugische casussen. Ze geven me een naar onderbuiksgevoel. Straks moet je voor die mensen beslissen of ze de lange weg naar Tamale moeten ondernemen (3 uur) om of het onderweg niet te redden of je stuurt ze met hun magere portomonnee op een dure trip voor niks. Either way niet leuk. Ik zie de patienten nu. De chirurg werpt een blik. Enkele patienten worden uit voorzorg al geopereerd terwijl er anders langer gewacht zou worden met uitgebreid antibiotisch beleid. Opereren uit voorzorg omdat de patienten je straks voor moeilijke beslissingen stellen. Uiteraard gaat dit niet op voor alles. Over 2 weken komt er een gynaecoloog, vanaf dan kunnen in ieder geval de spoedkeizersnedes of buitenbaarmoederlijke zwangerschappen gedaan worden. Tot die tijd..? Fingers crossed helpt waarschijnlijk niet genoeg. Soort van pleister op de wonden dat je door de afgelopen weken al aardig gehard bent in de casussen, een niet vorderende bevalling? bloed in de buik door een gescheurde buitenbaarmoederlijke zwangerschap? 3 uur over een hobbelweg....

En daar komt de vervoerspijn om de hoek kijken. Vervoerspijn (voor de niet medici) is pijn die ontstaat bij buikvliesontsteking bij verhoogde druk in de buik als je over een hobbel/drempel rijdt. Weinig drempels hier, maar zoveel hobbels en gaten dat het een diagnostische maar pijnlijke 3 uur durende trip wordt naar Tamale.

Maar dit zijn eigenlijk pas de zorgen voor morgen. Altijd nog de kans dat er een chirurg komt. Je weet het niet.. je kan alleen maar hopen en bidden.

De zorgen voor vandaag zijn nog hetzelfde en worden soms beter gedragen dan anders. Het is vermoeiend als je de jonge kinderen binnen ziet komen met ernstige maar behandelbare aandoeningen. In ieder geval, je denkt dat ze een bepaalde aandoening hebben gebaseerd op het lichamelijk onderzoek. Deze aandoening wordt behandeld. Enkele weken later zie je ze terug. Ze worden dunner en dunner. Handen in je haren. Weer. Geen idee. Gissen naar diagnosis, je wordt er gek van. Na een aantal dagen behandeling voor een mogelijke spontane bacteriele peritonitis knapt het kind niet op. De vader wil hem mee naar huis nemen. Wat doe je? Dag kindje. Andere edemateuze kind is niet meer op komen dagen op de poli. Geen idee waarom, wel vermoedens. Je begrijpt steeds beter dat de oudere dokters bepaalde patienten minder aandacht geven dan ze in werkelijkheid nodig hebben. Zij hebben veel sneller door wanneer een casus wel of niet de energie waard is. En daarnaast of het de kosten wel waard is. Vervelend om na te denken of je wel of niet een urineonderzoek wil doen omdat de ouders misschien niet meer geld over hebben voor deze 'opgegeven casus'. Maar vervelender voor ouders en patient.. don't get me wrong. De nieuw geintroduceerde verzekering is maar een 10tje per jaar, maar niet iedereen heeft een verzekering. Voornamelijk de kinderen zijn een grote kostenpost want ze hebben er meteen zoveel..


(Trouwens.. Ik schrijf dit alles niet om respect te creeeren, om Afrika als zielig over te laten komen (nee, want mensen zijn hier doorgaans heel erg blij), nee ik schrijf het omdat het gewoon zo is. Dit overkomt mij. Ik ben niet de saint die het oplost, ben gewoon een messenger, om een beetje liefde voor de gezondheidszorg te creeeren in Nederland. Berichtjes van jullie met respect voor het werk hier is niet nodig, maar hoor graag hoe het jullie vergaat en hoe jullie de credietcrisis in Nederland overleven!)



Ik kom thuis. Crash op mijn bank met de nieuwste Viva via mijn vader (bedankt paps). Een Viva vol heerlijke verhalen over buitenechtelijke relaties, de laatste dieettips over laagglucoserende (?) producten, en over het pimpen van een toilet. Ik kon het niet laten om de recepten door te lezen met de kersentaart van croissantdeeg en kreeg het echt moeilijk bij de essentiele olien en verkwikkende geuren van de beste sauna's in Nederland. Met in gedachten een verfrissende eucalyptus geur zal ik zo nog een verfrissend stukje over heksen schrijven na een zweterig rondje ziekenhuis.