scientific ways

De logistiek van het ziekenhuis zit goed in elkaar. Protocollen voor de meest voorkomende ziektebeelden, structuur in de dagen. Maan-, woens- en vrijdag polidagen, waarbij alle echo casussen en chirurgische gevallen voor na de poli vowrdeen bewaarde, en door dezelfde 3 dokters wordt opgelost. Iedereen op zijn eigen niveau. Gek. Dr Faile is een plastisch-gynaecologisch-, oncologisch-, urologisch-, en maagdarmlever chirurg. ALs hij het niet aan kan zijn de mensen aangewezen op leren leven met de klacht aangezien het zuiden wel de mogelijkheden biedt, maar het meestal niet in het financiele plaatje past. Zoals die jongen die ik vrijdag tijdens de poli zag. Een jongen van ongeveer 20 jaar, korte ziektegeschiedenis, sinds 2 weken een massa in epigastrio. Echo bevestigt levermassa van 20 cm doorsnede. Dr. Faile steekt zijn hoofd even om de hoek en bevestigt het slechte nieuws. Een soort tumor, goedaardig? kwaadaardig? mogelijk non hodgkin? maar geen idee. Faile prikt er niet in met bloedingskansen, hij heeft een burkit nog nooit gezien in een lever, dus kansen zijn klein dat dat het is. Geen histologie (tumor een naam geven) dus geen gerichte behandeling mogelijk. De jongen zal naar huis gaan met medicatie voor symptoom bestrijding. Protesten van mijn kant veranderen niks aan dit beleid. Prikken doet hij echt niet, ook niet middels een buikoperatie. Gewoon empirisch behandelen voor burkitt niet zinvol omdat het nauwelijks voorkomt solitair in de lever. Machteloos.. ik en mijn protesten staan alleen.


Mijn patient, dus ik loop mee naar de zaal en doe het slecht-nieuws-gesprek. Het is gebruikelijk de pt zelf het slechte nieuws niet te vertellen. Zijn enige aanwezige familie is een jonger broertje van 17jr. Hij begrijpt het eigenlijk amper, toch zie je dat het soort van doordringt, zijn koppie hangt. Ik kan mijn tranen niet inhouden en loop weg voordat het jonge mannetje het ziet.


Mijn nachtelijke overdenkingen om zo een gezonde twintiger te sponsoren (aangezien een eventuele non-hodgkin misschien wel goed en curabel te behandelen is), blijken de volgende dag nutteloos. Hij is al ontslagen, hij wilde naar huis.


De tranen die gisteren kwamen na (met nadruk na!!) het slecht nieuws gesprek met de junior brother dreigen weer te komen. Je loopt weer weg.


Maar de logistiek is wel goed dus. Iedereen op de poli zijn eigen status (aan welkaar geniette kartonne A6jes, hoe dikker de stapel hoe ingewikkelder doorgaans). De statussen worden in het ziekenhuis bewaard om te voorkomen dat ze kwijtraken. Patienten moeten voor 12en komen voor registratie, maar het gros is er voor de zekerheid voor achtten. Onze afdelingsrondes starten om 7 uur, dan start poli rond 9.30. Dit duurt gemiddeld tot 18.00. Dus waar ik het soms vervelend vond als de dokter een uur uitliep, moeten de mensen hier ongeveer standaard enkele uren tot een dag wachten. Ja, en als je dan bij de dokter komt, wil je het liefs alle klachten die je hebt bespreken, en eigenlijk ook graag de klachten die je de komende weken zou kunnen verwachten. Ik verdenk ze er zelfs van dat ze af en toe ook de klachten van hun buurman toevoegen zodat hij niet hoeft te komen, maar toch aan een malariakuurtje kan komen. Zo heeft het gros klachten als koorts, hoofdpijn en algemene malaise, naast een hoop echte klachten. Moeilijk te besluiten wel of niet toch een kuurtje malaria voor te schrijven voor al deze mensen. Enerzijds reistentie-gezien wil je alleen behandelen als de ziekte middels kweek of bloedtest bewezen is, zoals we in geneeskundig Nederland worden opgevoed. Maar anderzijds, iedereen testen gaat niet, omdat we niet kunnen kweken (moeilijk om hier aan te wennen..) en voor malariatesten zouden er veel meer mensen nodig zijn in het lab. Die paar die ik 'random' gestuurd heb hadden trouwens wel echt malaria. Daarnaast moet je ook niet vergeten, een hele dag wachten en weggestuurd worden met het advies de neus te spoelen, en terug te komen als de klachten aanhouden is bijna onmenselijk. Helemaal als je beseft dat ze vaak uren lopen/rijden ver weg wonen. Deze struggle om echte van niet echte klachten te ontwijken hebben we dagelijks, en zijn makkelijker te behappen in de ochtend dat later op de dag..


Statussen worden dus in het ziekenhuis bewaard om te voorkomen dat ze kwijt raken. Normaal werkt het heel goed, maar vrijdag is er iemand tussendoor geglipt. Een patient komt voor maandelijkse bloeddruk medicatie, maar kaart kwijt waar alles nauwkeurig op beschreven staat welke medicatie hij gebruikt na jarenlange aanpassingen hier en daar.. Er ontstaat een discussie waar je echt geneeskunde voor moet hebben gedaan. Hoeveel pillen, wanneer, wat voor kleur, vorm, grootte. 3 witte en 1 rode per dag. Ik kom er niet uit. Op naar de farmacie. De discussie zet zich heftig voort. Alle assistenten menging zich er in en verschillende pillenbakken worden onder de patient zijn neus gehouden of hij ze herkent. De epilepsie medicatie ook omdat een apothekersassistent hem mogelijk herkende als epilepsie-man. De pillen die het dichts in de buurt van de omschrijvingen kwamen, meeste tekenen van herkenning bij de patient wrden voorgeschreven, om hem in 4 weken weer te zien. Het is een mix van bloeddruk- en epilepsie medicatie geworden. Een onverwacht tevreden patient verlaat het ziekenhuis, waar in Nederland de klachtencommissie opgezocht wordt. Een hand op mijn schouder van de apotheker zelf en zij zegt met een ironische lach, "don't you like the scientific ways we approach medicine". Ha, eerst maar eens zijn bloeddruk zien volgende maand.



Vandaag dienst. Ben blij dat ik bovenstaande gisteravond thuis heb geschreven en het nu alleen maar hoef te tikken, want moet zo weer aan de slag. De zondagochtend rondes werden verlengd met een ectopische zwangerschap, dan een appendicitis, een neusbloeding die zo fors was dat ze "anterior en posterior packing" nodig had. Toen alles rustiger leek, kwamen de verloskundige naar me toe. "een normale vaginale bevalling, maar we hebben een hand of voet presentatie". (waar normaal het hoofd eerst moet, komt nu een handje/voet eerst). Of ik even kon komen kijken of ik voet van hand kon onderscheiden. hmm.. these moments.. Ik ging kijken. Een elleboog en een hand. Betekent nog een keizersnede. Wanneer krijgt die chirurg eens rust.

Lieve mensen, fijn reacties. (jullie mogen sommige reacties ook naar mijn prive adres sturen om privacy redenen..) Het gaat beter, balans wordt gevonden, weet steeds beter wat wel en wat niet, waarbij steeds meer wel (lekker crytisch), en mijn vader komt me waarschijnlijk opzoeken (jippie).



Lekker nazomeren in Nederland heb ik gehoord. Jaloers! lekker met een wijntje op balkon...


geniet ervan! :)