De Mental Ward.

Dokters hebben doorgaans een gematigde interesse als het om psychiatrie gaat. Enkele vinden het leuk en worden psychiater. Maar het gros heeft er toch wel een broertje dood aan en doet het broodnodige om ze rustig te houden met wat injecties van het een of ander, doorsturen. Wij behoren tot de laatste groep.

Hier in Holy Cross hebben we een unit voor hen, we kunnen ze dus zelf een tijdje hier houden, stabiliseren en weer de wijde wereld in laten. Maar echt zelfvoorzienend is de afdeling niet. Er is geen isoleerkamer, de afdeling kan niet gesloten worden, geen permanente dokter, geen dagelijks vermaak met spelletjes etc. Het enige wat we de patiënten kunnen bieden is een roedel dealers en hun Dagha (cannabis). Daarnaast is er een continue stroom aan patiënten en bezoekers die ze om het nodige geld kunnen vragen, 1 en 1 is 2 en een hoop dapende psychs zwalken rond. Als het niet al verslaafden waren, werden ze het hier wel. En ik moet zeggen, een hoop van de bezoekende mensen is bereid geld te geven.

Een jonge knul kwam een week geleden binnen in de veronderstelling dat ons ziekenhuis zijn KFC was. Overal bestelde hij zijn lievelingsmenu. De arme jongen kreeg nergens zijn kippetjes en was dus in de veronderstelling dat hij de bestelbalie nog niet gevonden had. Een volhouder, hij bleef overal proberen. Wat antipsychotica en kalmeringsmiddelen later en hij was de wanen voorbij, maar dan ben je nog niet maar zo ontslagen. Dat kan met onze dokter maanden duren. Toen begon de verveling. De tijd werd door de jonge jongen opgevuld met een soort van jackass-waaghalserij van een combinatie van ons bergachtig terrein en een ziekenhuis rolstoel. Jihaaaa, roets roets en weer naar boven klimmen. Jihoei… ‘zonder handen’. En geen remmen… Ding en ik liepen en 's ochtends langs en zagen het geheel even aan. Wachtend op een casualty en verwondingen. Dat gebeurde niet. Maar toen hij ons in de gaten kreeg, kwam hij snel naar ons toe. Doctor, may I go home? I have issues at home. (dé reden om naar huis te komen, maar wat kon deze 16 jarige dwaas nou thuis voor issues hebben. Ding maakt het niet uit. Tuurlijk, je mag morgen naar huis, maar je moet wel je eigen dokter vragen. De jongen kijkt ons zooo blij aan. Hij mag naar huis. Hm. Oeps. Hij bedankt ons duizend maal, hij mag naar huis...

Er is een landelijke verplichting mensen eerst medisch te stabiliseren voor 72 voor transfer naar de psychiatrie. En zo had ik ook een 40 jarige dame op onze interne afdeling. Niet te stuiten met zingen. Gospel. Hard. Overal. Ze had enkel een dikke grijze deken om haar naakte lichaam geslagen en bezorgde zo overal wat muzikaal vermaak. Allemaal gospel, dus de verpleegkundigen kenden het en neuriede zachtjes mee. Mij (cultuurbarbaar) irriteerde het alleen. Te luid, te lang en niet te temmen. Na 72 uur linea recta naar psychiatrie. Ze werd er niet stiller op. Sterker nog. Uit verveling (of overtuiging?) sloot een andere psychiatrische patiënt aan. De statige polonaise zette zich voort. Allebei de grijze deken omgeslagen, als de monnik fanfare schreden ze door het hele ziekenhuis met begrafenis muziek. Het was/is heel grappig, ware het niet dat onze collega zojuist bezig was met een reanimatie van een kind, toen deze spookfiguren daar ineens naast stonden te galmen in hun gewaden...

De ene zwangere dame, zo gek als een deur is eindelijk vertrokken. Bevallen en wel. Ze kende iedereen te goed en heeft een tijd lang bij mij op de verlos moeten lopen. Kussen, omhelzend, op konten slaan.. na de bevalling direct ze naar de psychiatrische afdeling. Ze was echt niet te houden. Maar ergens erg grappig. Als je ergens het ziekenhuis via de achterdeur verliet zag zij je al op 100 meter afstand. ‘Hello doc!, how are you?”. Ik had er even geen zin om te antwoorden, want je zag haar de hele dag, te pas en te onpas. Ze wacht even en antwoord dan zelf luid schreeuwend. “I’m fine thank you!”. Eindigend met haar bulderende lach. Ach, ergens zijn ze ook wel weer erg grappig.

Mondiaal fenomeen uiteraard...